بیاد لجظه های تنهایی
زمانی که هیچ کس تو را بیاد نمی آوزذ .
چقدر عجیبه که تا وقتی گریه نکنی کسی نوازشت نمی کنه
چقدر عجیبه که بی بهانه کسی هیچوقت برات هدیه نمی خره
چقدر عجیبه که تا وقتی فریاد نکنی کسی به طرفت بر نمی گرده
چقدر عجیبه که تا وقتی بچه نباشی کسی برات قصه نمی گه
چقدر عجیبه که تا وقتی بزرگ نباشی کسی به قصه ات گوش نمی ده
چقدر عجیبه که تا وقتی قصد رفتن نکنی کسی به دیدنت نمیاد
چقدر عجیبه که تا وقتی نمردی کسی تو رو نمی بخشه
استفاده از کتاب یادشده به سالهای دهه 1320مربوط میشود
و نوع خط به کار بردهشده در آن به صورت نستعلیق و نسخ است.
در آن دوران که دانشآموزان با این کتاب تحصیل میکردند، اواخر جنگ جهانی دوم بود.
برخی از حکایتهای این کتاب عبارتاند از:
«شب مهتاب، بوسهی مادر، عید نوروز و پیشی پیشی ملوسم.»